O Ντάνιελ Γουέμπστερ (Daniel Webster) ήταν Αμερικανός δικηγόρος και πολιτικός. Γεννήθηκε στην πόλη Salisbury της πολιτείας του New Hampshire. Από τα φοιτητικά του χρόνια διακρίθηκε για την αγάπη του για τις δημόσιες υποθέσεις και την ευγλωττία του. Το 1813 εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής στη Βουλή των Αντιπροσώπων ξεκινώντας μια λαμπρή πολιτική καριέρα, αρχικά εκπροσωπώντας την πολιτεία του New Hampshire και στη συνέχεια εκείνη της Μασαχουσέτης, έως το 1827. Από το 1827 έως το 1841 και από το 1845 έως το 1850 κατείχε τη θέση του Γερουσιαστή. Ταυτόχρονα με την πολιτική του σταδιοδρομία ασκούσε και τη δικηγορία.
Τον Μάρτιο του 1841 διορίσθηκε στη θέση του Υπουργού των Εξωτερικών των ΗΠΑ στην οποία παρέμεινε για περίπου δύο χρόνια, έως τον Μάιο του 1843, όταν παραιτήθηκε λόγω διαφωνίας του με τον Πρόεδρο John Tyler για την προσάρτηση του Τέξας. Επανήλθε στο αξίωμα το 1850 έως τον θάνατό του δύο χρόνια αργότερα.
Ο Ντάνιελ Γουέμπστερ υπήρξε ένας ένθερμος Φιλέλληνας και προσπάθησε από τη θέση του να προωθήσει με κάθε τρόπο την Ελληνική Επανάσταση. Βρισκόταν μάλιστα σε επικοινωνία με τον Έντουαρτ Έβερετ, έναν παλαιό φίλο του από τα φοιτητικά χρόνια, Καθηγητή Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και ένθερμο, επίσης, υποστηρικτή των επαναστατημένων Ελλήνων Στις 8 Δεκεμβρίου 1823, εκφράζοντας με χαρακτηριστικό τρόπο την αντίθεσή του στην εξαγγελία του Δόγματος Μονρόε λίγες μέρες νωρίτερα, ο Γουέμπστερ πρότεινε στο Κογκρέσο να στείλει έναν αντιπρόσωπό του στην επαναστατημένη Ελλάδα προκειμένου να δείξει έμπρακτα την υποστήριξή του στον δίκαιο αγώνα των Ελλήνων. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 19 Ιανουαρίου 1824, ο Γουέμπστερ, από το βήμα της Βουλής των Αντιπροσώπων και με την παρουσία υψηλών προσκεκλημένων, ανάμεσά τους και του ίδιου τον Έντουαρτ Έβερετ, υποστήριξε με μαχητικότητα την πρότασή του. Αφού έκανε μια αναφορά στην αρχαία Ελλάδα υπενθυμίζοντας στους συναδέλφους του πόσο είχε επηρεασθεί από τις αξίες της η δική τους αμερικανική δημοκρατία, εστίασε στο σήμερα, όπου οι Έλληνες διαβιούσαν υπό την οθωμανική κυριαρχία. Τα λόγια του υπήρξαν φλογερά στοχεύοντας να αγγίξουν τις καρδιές των Αμερικανών βουλευτών: «Έχω κατά νου τη σύγχρονη, όχι την αρχαία, τη ζωντανή και όχι τη νεκρή Ελλάδα… τη σημερινή Ελλάδα που αγωνίζεται ενάντια σε πρωτοφανείς δυσκολίες… μια Ελλάδα που παλεύει για την ύπαρξή της και για το κοινό προνόμιο της ανθρώπινης ύπαρξης… πρέπει να μας ενδιαφέρει ο αγώνας επιφανών ανθρώπων στους οποίους χρωστάμε επιστήμες, τέχνες κι ότι άλλο εμπλουτίζει τη ζωή μας. Οι Έλληνες έχουν τη συμπάθειά μας για πολλούς λόγους. Είναι άξιοι μιας αθάνατης κληρονομιάς, ενώ είναι συνεχιστές μιας πλούσιας ιστορίας. Στον ηρωικό αγώνα τους για ελευθερία δείχνουν σθένος, τόλμη και περιφρόνηση του κινδύνου και της οδύνης όπως ακριβώς και στις ένδοξες μέρες της αρχαίας Ελλάδας». Ωστόσο, η πρόταση του Γουέμπστερ δεν υιοθετήθηκε από το Αμερικανικό Κογκρέσο, αφού την περίοδο εκείνη η αμερικανική εξωτερική πολιτική κυριαρχούνταν από τις αρχές του Δόγματος Μονρόε περί μη ανάμιξης των ΗΠΑ στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Παρόλα αυτά, ο αντίκτυπός της υπήρξε μεγάλος στην κοινωνία των πολιτών, πυροδοτώντας ισχυρές φιλελληνικές εκδηλώσεις από τον αμερικανικό λαό.