Ο Andrea Dania (εξελ.: Ανδρέας Δάνιας) ήταν Ιταλός στρατιωτικός.
Γεννήθηκε στις 7 Απριλίου 1775 στην Οβάντα, πόλη της σημερινής βορειοδυτικής Ιταλίας, η οποία τότε ανήκε στη Δημοκρατία της Γένοβας.
Σε ηλικία 18 ετών κατετάγη στην Πολιτοφυλακή της Γένοβας. Κατόπιν, σταδιοδρόμησε ως αξιωματικός στις ένοπλες δυνάμεις της Δημοκρατίας της Λιγουρίας, η οποία το 1797 αντικατέστησε εκείνη της Γένοβας. Έλαβε μέρος στους Ναπολεόντειους Πολέμους στο πλευρό των Γάλλων. Διακρίθηκε στην εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Ιβηρική Χερσόνησο, και ιδιαίτερα στις μάχες της Ταλαβέρα, της Μαδρίτης, της Σαλαμάνκα και της Βιτόρια. Σε αναγνώριση των υπηρεσιών του, το 1813 η γαλλική κυβέρνηση του απένειμε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.
Ο Dania ήταν ανάμεσα στους 1.000 άνδρες που συνόδευσαν τον Ναπολέοντα όταν την 1η Μαρτίου 1815, αφού προηγουμένως είχε αποδράσει από τη νήσο Έλβα, αποβιβάστηκε στις Κάννες προκειμένου να επιχειρήσει την ανάκτηση του γαλλικού θρόνου. Παρέμεινε πιστός στον Ναπολέοντα μέχρι την οριστική του ήττα στη μάχη του Βατερλώ, στην οποία ο Dania συμμετείχε ως αξιωματικός του γαλλικού στρατού. Αφού αιχμαλωτίστηκε, ο Dania επέστρεψε στη Γένοβα, συνεχίζοντας εκεί τη στρατιωτική του σταδιοδρομία, αυτή τη φορά εντασσόμενος στις τάξεις των ενόπλων δυνάμεων του Βασιλείου του Πεδεμοντίου, στο οποίο πλέον ανήκε η πάλαι ποτέ Δημοκρατία της Γένοβας.
Σχεδόν αμέσως μετά την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, ο Dania αποφάσισε να πολεμήσει στο πλευρό των Ελλήνων. Για τον σκοπό αυτό, τον Ιούνιο του 1821 μετέβη στην Τεργέστη και επιβιβάστηκε σε πλοίο, το οποίο είχε προορισμό την Ύδρα. Ανάμεσα στους συνεπιβάτες του συγκαταλέγονταν ο Δημήτριος Υψηλάντης, ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος και οι επιφανείς Φιλέλληνες Joseph Baleste και Pietro Tarella. Τον Ιούλιο του 1821 έλαβε μέρος στην πολιορκία της Τριπολιτσάς και πέντε μήνες αργότερα στην πρώτη (αποτυχημένη) προσπάθεια κατάληψης του Ναυπλίου.
Όταν τον Μάιο του 1822 ιδρύθηκε το Τάγμα των Φιλελλήνων, ο Dania ανέλαβε τη διοίκησή του φέροντας τον βαθμό του συνταγματάρχη. Η πρώτη του αποστολή ήταν η συμμετοχή στην επιχείρηση για τη λύση της πολιορκίας του Σουλίου από τα οθωμανικά στρατεύματα. Ωστόσο, οι ελληνικές δυνάμεις, μαζί τους και το Τάγμα των Φιλελλήνων, προωθήθηκαν με αργό ρυθμό προς την Ήπειρο, χάνοντας πολύτιμο χρόνο και δίνοντας την ευκαιρία στους Οθωμανούς να ενισχύσουν τις θέσεις τους. Παρ’ όλα αυτά, οι Έλληνες και οι Φιλέλληνες επικράτησαν στην πρώτη μάχη που έδωσαν εναντίον των Οθωμανών στο Κομπότι της Άρτας στις 10Ιουνίου 1822. Αμέσως μετά, οι νικητές μετακινήθηκαν προς το Πέτα, όπου παρέμειναν στρατοπεδευμένοι για περίπου 25 ημέρες.
Μεταξύ των Ελλήνων και των Φιλελλήνων υπήρξαν διαφωνίες αναφορικά με τον ενδεδειγμένο τρόπο αντιμετώπισης των αντιπάλων τους. Οι πρώτοι προτιμούσαν τη γνώριμή τους μέθοδο της οχύρωσης πίσω από ταμπούρια, οι δεύτεροι την κατά παράταξη μάχη κατά τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα: «Εμείς έχουμε τα στήθη μας ως προμαχώνες», λέγεται ότι είπε ο Dania προκειμένου να αντικρούσει τα επιχειρήματα των Ελλήνων. Αυτές οι διαφορετικές προσεγγίσεις δοκιμάστηκαν στο πεδίο της μάχης, η οποία έλαβε χώρα στο Πέτα στις 4 Ιουλίου 1822. Οι Οθωμανοί εκμεταλλεύτηκαν την αριθμητική υπεροχή τους και αποδεκάτισαν το Τάγμα των Φιλελλήνων, το οποίο μέτρησε 68 νεκρούς επί συνόλου 93 ανδρών. Την καταστροφή δεν μπόρεσε να αποτρέψει η γενναιότητα που επέδειξε ο Dania, ο οποίος έφιππος, εμψύχωνε διαρκώς τους συμπολεμιστές του. Τελικά, ο Dania περικυκλώθηκε από τους Οθωμανούς, οι οποίοι τον αποκεφάλισαν.